Van Brussel tot New York: Simon Comté (20) blaast de jazz nieuw leven in

Simon Comté – Op mijn zevende hebben mijn ouders mij ingeschreven in de muziekacademie van Brussel. Het feit dat ik voor saxofoon koos was niet eens een beslissing. Het was eerder een soort organische evolutie in mijn opleiding. Aanvankelijk heb ik er nog wel enkele andere instrumenten geprobeerd, waaronder viool en harmonica, maar op één of andere wijze voelde ik al snel de liefde voor de saxofoon. Dat mijn leraren vonden dat ik talent had voor het instrument, heeft het proces alleen maar versterkt.
 

Je gaat ons nu toch niet vertellen dat je op je zevende al John Coltrane of Charlie Parker liep na te toeteren?
Simon – Ik heb eerst het repertoire van de klassieke sax doorlopen, maar ik herinner mij nog levendig dat mijn papa me op een bepaald moment een video liet zien van het Elastic-project van Joshua Redman. Op dat moment werden mij twee zaken volledig duidelijk: ik zou definitief voor de saxofoon kiezen en dan liefst nog in de jazz.
 

Toch heeft het nog even geduurd voor je die weg definitief bent ingeslagen.
Simon – Klopt, ik heb eerst nog mijn klassieke opleiding afgemaakt, maar op mijn veertiende ben ik dan les gaan volgen bij Vincent David in het Brusselse Royal Conservatory en tezelfdertijd volgde ik specifieke opleidingen bij Stéphane Guillaume in Parijs en bij de gerenommeerde bigband-saxofoniste Karolina Strassmayer in Keulen. Het stelde mij in staat om kleinere en grotere concerten te spelen met onder andere Ben Street, Joe Dyson, Wajdi Riahi en Gilad Hekselman. Allemaal zeer getalenteerde, maar vooral ook zeer inspirerende muzikanten. Meer nog dan de platen en de muziek van enkele supergroten hebben zij mijn eigen manier van spelen en mijn eigen muziek beïnvloed.
 

Wat je ook vaak als een van je grootste inspiratiebronnen noemt, is je verhuis naar New York. Kan je dat misschien even duiden?
Simon – In 2023 ben ik naar New York verhuisd om er saxofoon te gaan studeren in de Manhattan School of Music. Ik was amper achttien toen ik er aankwam en meteen voelde ik dat ik daar in het centrum van de wereld, maar vooral ook het centrum van de jazz was aanbeland. De jazzclubs zijn hier amper te tellen en alle grote namen passeren er aan de lopende band op de diverse podia. Als ik bijvoorbeeld alle programma’s van de New Yorkse jazzclubs naast elkaar leg, dan kan ik hier op twee weken tijd even veel grote namen gaan bekijken als je bij ons in België in twee jaar kunt zien.
 

Wanneer mogen we iets van jou op plaat verwachten?
Simon – Goh, wie zal het zeggen? Ik ben weliswaar in onderhandeling met een aantal labels, maar ik heb zo het gevoel dat ik eerst mijn studie wil afmaken en ondertussen een nog betere muzikant wil worden voor ik een plaat op de markt breng. Voorlopig wil ik ook eerst nog zoveel mogelijk live spelen. Dat lijkt me voor mijn muzikale ontwikkeling véél belangrijker dan nu al een plaat uit te brengen. Dus wie weet? In 2027 of 2028?
 

We doen nog een laatste poging: noem ons één grote naam wiens muziek jou inspiratiegewijs door de aderen kolkt.£
Simon – Ok dan, Thelonious Monk!