#35 'Denkmal'

In #35 Denkmal verscheen het gedicht 'WhatsApp-berichten aan het thuisfront' van Dewi de Nijs Bik, dat tot stand was gekomen tijdens het residentieproject van deBuren. In haar gedicht spreekt ze over monumenten, verontwaardiging en een wit bloempje.

Een foto van het gouden gedenkplaatje

op de Pont Saint-Michel

mijn moeder appt terug

                                        waarom vraagt de Algerijnse overheid

                                        niet om een fatsoenlijk monument

ja ze heeft gelijk en toch

vraagt een narratologisch probleem

dan altijd om een narratologische oplossing

er was eens er was eens

                    (er was eens een stapel dode lichamen

                    op de bodem van de Seine)

wordt ze het niet moe

het verhaal van onze gemeenschap

geladen met dat wat ontstaat

als je maar lang genoeg blijft rondlopen

op de blaren van je woede

                    (er was eens een groep lichamen

                    die naar Nederland werd verscheept)

wij Indo's zijn stil als we boos zijn

     boos

als we verdriet hebben

     woedend

als een van ons naar de herdenking komt

zonder zo'n pinnetje op zijn revers

van een wit bloemetje

al die mechanismen

waartegen we ons zouden kunnen

verzetten

soms ook eens stil te staan

     de blaren van je marmeren poten af te beitelen

een voorbijganger aan te tikken

     laat littekens maar openspringen tijdens de ontmoeten

een monument de rug toe te keren

     wentel jezelf niet steeds in haat

mijn moeder appt terug

                                        een wit bloemetje

                                        o wee als je het zo noemt

                                        in een van die gedichten van je

Wil je dit gedicht graag op papier lezen?

Via de website van Kluger Hans zijn er nog exemplaren van #35 Denkmal beschikbaar!