In #35 Denkmal verscheen het gedicht 'WhatsApp-berichten aan het thuisfront' van Dewi de Nijs Bik, dat tot stand was gekomen tijdens het residentieproject van deBuren. In haar gedicht spreekt ze over monumenten, verontwaardiging en een wit bloempje.
Een foto van het gouden gedenkplaatje
op de Pont Saint-Michel
mijn moeder appt terug
waarom vraagt de Algerijnse overheid
niet om een fatsoenlijk monument
ja ze heeft gelijk en toch
vraagt een narratologisch probleem
dan altijd om een narratologische oplossing
er was eens er was eens
(er was eens een stapel dode lichamen
op de bodem van de Seine)
wordt ze het niet moe
het verhaal van onze gemeenschap
geladen met dat wat ontstaat
als je maar lang genoeg blijft rondlopen
op de blaren van je woede
(er was eens een groep lichamen
die naar Nederland werd verscheept)
wij Indo's zijn stil als we boos zijn
boos
als we verdriet hebben
woedend
als een van ons naar de herdenking komt
zonder zo'n pinnetje op zijn revers
van een wit bloemetje
al die mechanismen
waartegen we ons zouden kunnen
verzetten
soms ook eens stil te staan
de blaren van je marmeren poten af te beitelen
een voorbijganger aan te tikken
laat littekens maar openspringen tijdens de ontmoeten
een monument de rug toe te keren
wentel jezelf niet steeds in haat
mijn moeder appt terug
een wit bloemetje
o wee als je het zo noemt
in een van die gedichten van je
Via de website van Kluger Hans zijn er nog exemplaren van #35 Denkmal beschikbaar!