Les Là-Bas

Henri is wat ze in Frankrijk ‘un lève-tôt’ noemen, want op zijn vijftiende (op de kalender prijkt dan 1960) was hij al aan de slag als pianist in Parijse nachtclubs. Toen hij op zijn zestiende gefascineerd raakte door de contrabas werd dat ook meteen zijn instrument. Hoe meer hij kon spelen, hoe liever. Via bigbands en als back-up voor in Europa toerende muzikanten als Bud Powell, Donald Byrd, Dexter Gordon en Chet Baker leerde hij steeds nieuwe muzikanten kennen.

Eind jaren zestig stelde hij dan zijn eigen groepen samen en eigenlijk is hij dat sindsdien blijven doen, steeds op zoek naar nieuwe muzikale uitdagingen. In recente interviews liet hij vallen dat hij het erg triest en vervelend vindt dat tegenwoordig veel muzikanten wel componeren maar niet improviseren noch echt spelen. Wat hem betreft is improvisatie ‘de essentie van (de vrijheid van) jazz’ en hij dwingt zichzelf om scherp te blijven en voortdurend op ontdekking te blijven.

Bij mijn eerste beluistering van het volledige album Varech wist ik dat allemaal nog niet. Les Là-Bas was hét nummer dat bleef hangen, niet in het minst door de hoge ‘meezingbaarheidsfactor’. La, la la la la la, la la la, la la la la la… Wie het eenmaal gehoord heeft, is meteen mee. Dat blijkt ook telkens als ik ergens wat jazzplaten mag draaien en Les Là-Bas passeert. Dan zie ik de hoofden meebewegen en hoor ik meeneurieën en -zingen.

De track dook de voorbije jaren ook nog in andere gedaanten op. Het origineel uit 1977 werd dertig jaar later door Chinese Man, een Frans triphopcollectief, gebruikt als basis voor hun Bunni Groove. Met matig succes, maar wel met een catchy baslijn. In 2016 verscheen ter gelegenheid van Record Store Day op het befaamde Ninja Tune label een remix door Bonobo, de artiestennaam van de Britse muzikant, dj en producer Simon Green. Op die manier kwam het nummer terecht bij een nieuwe, jonge generatie, die na beluistering van de hippe remix op de B-kant van de 12” meteen ook het origineel voorgeschoteld kreeg.

Henri zelf hernam samen met zijn kwintet Les Là-Bas en meer van zijn composities op het album Sand Woman, uitgebracht in 2018. Ook knap, maar voor mij blijft het origineel nog steeds de versie die blijft hangen.

Vandaag is Henri Texier 76. Hij blijft muziek maken en spelen, en daarbij omringt hij zich bewust met muzikanten die elkaar en dus ook hem uitdagen. Straf dat iemand die ooit met de groten der aarde samenspeelde en één van de pioniers van freejazz in Frankrijk was zichzelf en zijn muziek zo hongerig blijft heruitvinden. Als hij nog eens deze richting uitkomt om op te treden zorg ik alvast dat ik erbij ben. Wie weet klinkt het dan ook wel van Hé là-bas, Henri!