Magie, spiritualiteit en mysticisme: zijn het louter buzz-woorden, of is er meer aan de hand? Meer dan ooit wordt de scène geclaimd en geframed als een ruimte voor collectieve bezinning, voor het oproepen en aanbidden van voorouders, doden en andere geesten. Artistieke praktijken die rituelen en speculatieve fictie via performance delen met een publiek, zijn opvallend aanwezig in de seizoensbrochures van cultuurhuizen. Maar hoe schrijf je als criticus over deze bewegingen? De auteurs in dit nummer zoeken stuk voor stuk naar een taal om het mystieke te vatten.